Zarys stratygrafii i paleogeografii kredy na Nizu Polskim

Przeprowadzenie planu badań głębokimi wierceniami na Niżu Polski pozwoliło na jednolite (opracowanie zmienności facjalnej wszystkich pięter kredy. Osady kredy dolnej — po alb dolny włącznie — zachowały się tylko na obszarze geosynkliny duńsko-polsikiej. Na pozostałych obszarach Niżu mogły się one tworzyć, lecz zostały potem całkowicie zdenudowane. Materiał terygeiniczny dla osadów neokomu pochodził głównie z  Fennoslkaindii.

Zalew górnokredowy objął cały Niż. W pierwszej jego fazie, do koniaku włącznie, największa miąższość osadów i najbardziej głębokowodny charakter jest w geosynklinie duńsko^polskiej. W drugiej fazie zalewu podnosi się, na całej swej długości, antyklino-rium środkowopolskie, powodując zepchnięcie osi basenu sedymentacyjnego do synklinorium szczecińsko-mogileńsko-łódzkiego. Teren geosynkliny wraz z całą krą saksońską ulega wynurzeniu w mastrychcie górnym. W danie twarzą się na brzegu platformy osady małej miąższości i miejscami całkowicie rozmyte. Na Pomorzu zachodnim pojawiają się w danie wapienie detrytycane stanowiące powiązanie facjaline z danem duńsko-szwedzkim.